'And Then We Danced' verdient absoluut de lof die het krijgt. Het kader waarin dit onderwerp de vrije loop wordt gelaten, is een pak grimmiger en benauwder dan dat van zachte, zwoele zomeravonden. De focus ligt niet zozeer op het grenzeloos ontplooien van homoseksuele gevoelens, maar op de bikkelharde taboesfeer die ontstaat bij de kleinste afwijking van het conservatieve, ultramannelijke ideaal. Merabs gezicht en daarbijhorende emoties vallen te allen tijde bijzonder moeilijk af te lezen. 'And Then We Danced' stuurt vooral een benauwd gevoel op de kijker af; een koude rilling waarbij je je als kijker toch heel even gelukkig prijst, om vlak erna intens mee te leven met Merab en de muurvaste grenzen waarin zijn emoties plaatsvinden. 
Ondanks de inhoud kent de film een zekere stabiliteit en speelt deze zich ook af in een relatief vredige atmosfeer. De enscenering die Lisabi Fridell laat zien, straalt zelfs in de meest hitsige momenten een natuurlijke rust uit. Nuchtere acteerprestaties, geen al te interruptieve soundtrack en gecompliceerde emoties in de ondertoon en een best eenvoudige rode draad. Less is more, en dat loont in deze film zeker de moeite. Akin levert een gedurfde Georgische prent af, die alvast behoorlijk in de smaak valt.

Zweden / Georgië / Frankrijk, 2019, 105 min.
Regie: Levan Akin
Met:  Levan Gelbakhiani, Bachi Valishvili, Ana Javakishvili e.a.